"Χαλάω το παιχνίδι και δεν είναι ότι λυπάμαι ακριβώς ας μην είμαστε ψεύτες και ψευτοδιακριτικοί και υποκριτοευγενικοί. Είναι που είθε να το χαλάσω για την αίσθηση (η εγωιστική αντίληψη), είναι που δεν μπορώ να πατήσω σε βήματα άλλων για να πω ό,τι είναι να πω, δεν εξελίχθηκα αρκετά γι' αυτό, δεν είμαι αρκετά καλή ακόμα μωρ' αδερφάκι μου (η απολογητική αντίληψη)
και δε θέλω να παίξω έτσι τώρα. (η έτσι τώρα αντίληψη)"
Στημένες σκέψεις προηγήθηκαν, παραταγμένες θα 'λεγα. Όχι σαν στρατιωτάκια μα σαν ντόμινο. Όχι πως έχει σημασία μα είναι πιο όμορφο, πιο ασπρόμαυρο.
Όχι πως έχει σημασία μα θα θελα να παίξω σε μιούζικαλ για τα επόμενα 34 λεπτά, έχοντας ρόλο με ουρλιαχτό.
-Ευχαριστώ θα το κανονίσω.
Όχι πως έχει σημασία λοιπόν μα θυμάμαι τις απαιτήσεις μου που νόμιζα πως αφήνοντας τες πίσω θα ξαλαφρύνω λίγο. Αρχίδια, τίποτα. (συγγνώμη θέα μου δε λογοκρίνομαι εδώ, και δεν απολογούμαι ακριβώς)
Ω ναι. Όχι πως έχει σημασία μα μυρίζει σοκολάτα...
έχει σκούρα μάτια και αδύνατα μακριά χέρια
γράφει με πένα και κρατάει.. πάντα κρατάει κάτι...
όχι πως έχει σημασία μα καπνίζει...
όχι πως έχει σημασία μα υφίσταται ίσως
όχι πως έχει σημασία μα ίσως υφίσταται
όχι πως έχει σημασία...
"Μού φερε καινούργια μολύβια. Ωραία είναι. Ε εντάξει όχι καλά. Δεν τα πέτυχε. Αλλά είναι ωραία. Και έχει πρόσωπο. Ναι ναι ναι σίγουρα έχει. Όμορφο ίσως. Αχ ναι και είναι καλός πολύ. Και είναι εκεί, πολύ. Και είναι δίπλα, πολύ. Ίσως πολύ. Πάρα πολύ. Ίσως..
Άσε με.
Δεν σε πείραξα, δε θα πω κακό. Άσε με.
Είναι πολύ.
Too much.
Θυμάμαι.
If you think this is too much for you, I guess it's time for my overdose.
Ζητάω.
Άδεια.
Δε θα την έχω. Καταλαβαίνω.
...wannabe someone's heroin(e)"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου