20140909

Τζίμινι

Είμαστε κατηγορίες;

Ποτέ δεν υπήρξε βαθυστόχαστη η αποπάνω αυτής. Είμαστε κατηγορίες. Δυνητικά. Άρα είμαστε.

Το ερώτημα δεν είναι αυτό. Δεν απασχόλησε αυτό. Ούτε υπήρξε φόβος για το τι, για το ποιες, για το που. Αν θεωρήσουμε ότι οι αποπάνω υφίστανται τότε αυτόματα κι αντανακλαστικά, φανερά και πίσωμέροςκεφαλιού/ υποσυνείδητα, ξέρουμε καλά.

Υπάρχει ερώτημα δε, όχι βάναυσο και -αλίμονο- όχι πρωτότυπο. Σε ποια χρονική στιγμή επιλέγουμε να βολευτούμε με αυτές. Σε ποια συνειδησιακή κατάσταση επιλέγουμε να ηρεμήσουμε και να αποδεχτούμε την ορμή για κατηγοριοποίησεις και να εγκαταλείψουμε τον ρομαντισμό.

Εδώ επεξηγώ την τελευταία λέξη που κάπως σαν μεγάλη παπαριά ν' αντιλαλεί σε κεφάλια. Ρομαντισμός: Φοιτητικός, πρώην εφηβικός, ο εξελίξιμος. Το αιώνιο εκπαιδευτικό όνειρο. Η αιώνια ανθρωπιστική ομορφιά. Το βαθύ κι απέραντο (γαλάζιο). Η αξία του ατόμου. Η ιδιαιτερότητα. Η διαφορετικότητα. Η έκθεση που γράψατε στην Γ' Λυκείου.

Υπάρχει ορμή και τάση. Υπάρχει αναταραχή κι αντίδραση. Υπήρξε αλτρουισμός. Θα υπάρξει συμβιβασμός. Μικρές μικρές κατηγορίες σε μικρούς μικρούς ανθρώπους. Κατηγορίες χαρακτηριστικών. Συμπεράσματα ρευστά. Βολικά. Ενδιάμεσα. Είμαστε αλλά δεν είμαστε.

Έχουμε πισινές (όχι πισίνες ηλίθιε). Έχουμε ατού. Έχουμε προσωπικότητα. Φτιάξαμε ελπίδα.

Δεν είναι μεγάλο το ερώτημα. Δεν είναι δύσκολη η σκέψη. Απλά ήταν, βρέθηκε, υπήρξε και ήρθε.

*κρίκετ