The last fistik.

Νομίζω νύσταξα
μ' ένα πακέτο χαστουκόψαρα στο κομοδίνο
με μια ώρα που φαίνεται καλή
με ένα κρύο μπουκάλι με άδειο νερό
με the last fistik
με μια κιθάρα ξαπλωμένη αυτάρεσκα, γαϊδουρίσια (δηλαδή παντελώς αναίσθητα) στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού
που βαριέται να μπει στη θήκη, που βαριέται να στηρίζεται στη βάση, που δεν είναι για τη θήκη αλλά για την κιθάρα.
με δυό καρέκλες wannabe-κουτσομπόλων αδερφών που έκαναν νοήματα τότε που ήταν μέρα στο παλικάρι (που -είναι μεγάλος δεν τον είδες? -ε και τι? δεν είναι παλικάρι?) γιατί κανείς δεν βγάζει αυτή τη μαλακία απ' αυτό το μαραφέτι όταν παρκάρει σ' αυτό το δρόμο,
στημένες σε μια μπαλκονόπορτα που βαριέται τις γαλάζιες (για τις κυρίες και τους φίλους τιρκουάζ) κουρτίνες
που τους κοπανάει το παντζούρι κάθε που σκοτεινιάζει
που δεν έχει νόημα να κλείσει ολόκληρο γιατί η πουτάνα η λεωφόρος Βασσιλίσης Όλγας παίζει με τις τρύπες του και τα φώτα της και τον τοίχο σου και τα νεύρα σου και το μυαλό σου και τον ύπνο σου και το μυαλό σου και τον ύπνο σου και το μυαλό σου και τον ύπνο σου