Μου παν ν' ακούω τη μουσική με ακουστικά στ' αυτιά και δεν τους άκουσα.
αρχικά...
Τώρα τους άκουσα.
Φυσικά και δεν είναι η ευγένεια.
Όχι μωρέ δεν είναι τόσο χάλια τα ηχεία.
Είναι ωραία ακουστικά. Τα μεγάλα που τυλίγουν το κεφάλι. Που 'ναι μαλακάάαάά σα μαξιλαράκια και σου κοιμίζουν τα μαλλιά και σου ξυπνούν το τύμπανο. Και σκάει στο κεφάλι σου και σε τρελαίνει
πάλι
με το όμορφο
Τότε είναι που θα τα πατήσεις να κολλήσουν στο κρανίο να μπει ο κάθε ήχος, το κάθε χρουτς (γιατί είναι και παλιά) που δε θα το ξεχωρίσεις, η κάθε νότα (για τους μουσικούς), η κάθε παράσταση (για τους ονειροπόλους), η κάθε τζούρα ζαλισμένη σαν καπνός με καλλιτέχνες να ερωτοτροπούν, χρώματα, κραυγές, πάθος, χορούς, βήματα... κι όόόλα μες στο κεφάλι σου.
Τίποτα δε θα ξεφύγει...
ένα ποτήρι ρούμι κι επιστρέφω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου