Φρειδερίκος.

Έχουμε γεμίσει Amélie.
Είμαι απ' αυτούς που αγαπούν την ταινία. Είναι η ταινία που ηρεμεί τα πνεύματα. Το πνεύμα σίγουρα.

Κι εγκλωβιστήκαμε. Έχουμε χωθεί στο πρότυπο. Χωθήκαμε οικειοθελώς στο καλούπι με το κοντό καρέ και τα μεγάλα μάτια. Βγαίνουμε σε κόκκινο και πράσινο. Και είμαστε πολλές. Και έχουμε παραλύσει.

Θα με στεναχωρήσει μια αγαπημένη ταινία. Θα με στεναχωρήσουν κι άλλα αγαπημένα στοιχεία.

Τη σιχαίνομαι τη στιγμή. Τη σιχαίνομαι όσο λίγα πράγματα. Η στιγμή είναι οριακή. Υπήρξαμε μετέωροι. Υπήρξαμε ρευστοί και αποκτήσαμε λέξεις. Μία για συναίσθημα και δύο για κατάσταση. Το πρώτο μας έλειψε. Το δεύτερο το καταπίνουμε και το μασουλάμε και το φτύνουμε και γίναμε αυτά.
Μηρυκάζουμε.

Βρισκόμαστε σε σύγχυση.
Βρισκόμαστε σε κατάρρευση.
Βρισκόμαστε σε αμφισβήτηση.
Βρισκόμαστε σε έξαρση.
Βρισκόμαστε σε παράνοια.
Βρισκόμαστε σε ύφεση.
Βρισκόμαστε σε κατάθλιψη.
Βρισκόμαστε σε επανάσταση.
Βρισκόμαστε σε επανάληψη.
Βρισκόμαστε σε όρια.
Βρισκόμαστε σε αρχή απομυθοποίησης.

Του εαυτού. Και θέλουμε πολύ πολύ δρόμο μέχρι την αρχή δημιουργίας.