μπλαρ μπλαρ μπλαρ

Καλησπέρα,

Έχεις ανάγκες.
Έτσι με τα μούτρα σήμερα. Τα σημειώνω εδώ να τα βγάλω απ' το κεφάλι μου.

Έχεις ανάγκες. Πέρα από τις αυτονόητες (σε επίπεδο αντίληψης -βλ. ..νόητες- αλλά όχι πάντα παροχής, αλλά δε θα βρίσω τις κοινωνίες σήμερα) έχεις κι άλλες και είναι σημαντικές. Είθε να διαφωνήσω με γνωστό στίχο και να αποπειραθώ μια συλλογιστική πορεία.

Έχεις ανάγκες, γνωρίζεις κάτι που θέλεις και το εκφράζεις. Είθισται για χάρη του κλισέ να μην γνωρίζεις τι χρειάζεσαι (εδώ ο γνωστός στίχος). Αν όμως εστιάζεις σε αυτό που πιστεύεις πως χρειάζεσαι τότε θα αναγνωρίσεις μόνο αυτό ως απόκτημα ή τουλάχιστον την αξία αυτού. Για να αναγνωρίσεις μια αξία σημαίνει πως λίγο πριν την αναγνώριση έγινε μια ανακεφαλαίωση, μια ανακατάταξη, μια γενικότερη επεξεργασία που σου επέτρεψε να αναγνωρίσεις έπειτα την αξία. Άρα (ναι ίσως προτρέχω αλλά) θα ήταν δόκιμο να πει κανείς ότι δημιούργησες την ανάγκη λίγο πριν αναγνωρίσεις την αξία; Άρα (και ίσως πάω ένα τσικ πιο πέρα) έχεις απόλυτο δίκαιο στο γεγονός ότι ξέρεις πολύ καλά τι χρειάζεσαι και είναι αυτό που θέλεις απλά και μόνο επειδή του έδωσες την αξία που θα ήθελες να έχει και μόνο αυτή μπορείς να αναγνωρίσεις;

Βέβαια κανείς δεν εγγυήθηκε το αποτέλεσμα. Κανείς ποτέ δεν θα το κάνει. Αν πάρουμε ένα σύνολο των πραγμάτων* που προσφέρουν κάτι. Αυτό το κάτι μπορεί να έχει μια άλφα αξία, πάντα εξατομικευμένη και ίσως και με αρνητικό πρόσημο (δεν το αναλύω περαιτέρω αυτό, θα ξημερώσουμε).
Έχουμε ένα υποσύνολο πραγμάτων τα οποία φέρουν ένα θετικό πρόσημο (για συγκεκριμένο πρόσωπο -εσένα ναι-, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής του και λοιποί συγκεκριμένοι παράγοντες). Το πρόσημο αυτό θεωρείται συν γιατί οδηγεί, ας πούμε, το μέσα σου σε μια, ας πούμε, κατάσταση ισορροπίας, αυτοπραγμάτωσης ή ό,τι βολεύει τον καθένα αλλά δεν το ορίζει κανείς συνειδητά.
Έχουμε έναν μαρκαδόρο φωσφοριζέ και χώνουμε ένα ψευτοπρόσημο  (ας πάρουμε μόνο το συν να μην τα κάνουμε πουτάνα) στο ευρύτερο σύνολο πραγμάτων που προσφέρουν κάτι (συν/πλην/άντε παράτα μας κοπελιά). Το ψευτοσύν σημειώνει ό,τι σου κατέβει και θεωρείς αναγκαίο και όταν πρακτικά το αποκτάς σου σκάει στη μάπα το right or wrong σαν απάντηση σε κουίζ.

Κάπου ήθελα να καταλήξω και είναι αυτό: Αν ο μαρκαδόρος δεν πιάσει ποτέ κάτι που βρίσκεται στο υποσύνολο των πραγματικών συν ("πραγματικών".. γελάει ο κόσμος), αλλά ωστόσο κατακτηθεί κάτι από αυτά δεν υπάρχει καμία αναγνώριση και κανένα όφελος.

Και ίσως αυτοαναιρούμαι αλλά αν δεν μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις και πάρεις αυτό που χρειάζεσαι, σου είναι παντελώς άχρηστο αν λίγο πριν ή λίγο μετά δεν θέλησες αυτό που χρειάζεσαι.

*όπου πράγματα βάλε εμπειρίες, αποτελέσματα, ανθρώπους ή ό,τι μετράει τελοσπάντων ως δευτερεύουσα ανάγκη

Φρειδερίκος.

Έχουμε γεμίσει Amélie.
Είμαι απ' αυτούς που αγαπούν την ταινία. Είναι η ταινία που ηρεμεί τα πνεύματα. Το πνεύμα σίγουρα.

Κι εγκλωβιστήκαμε. Έχουμε χωθεί στο πρότυπο. Χωθήκαμε οικειοθελώς στο καλούπι με το κοντό καρέ και τα μεγάλα μάτια. Βγαίνουμε σε κόκκινο και πράσινο. Και είμαστε πολλές. Και έχουμε παραλύσει.

Θα με στεναχωρήσει μια αγαπημένη ταινία. Θα με στεναχωρήσουν κι άλλα αγαπημένα στοιχεία.

Τη σιχαίνομαι τη στιγμή. Τη σιχαίνομαι όσο λίγα πράγματα. Η στιγμή είναι οριακή. Υπήρξαμε μετέωροι. Υπήρξαμε ρευστοί και αποκτήσαμε λέξεις. Μία για συναίσθημα και δύο για κατάσταση. Το πρώτο μας έλειψε. Το δεύτερο το καταπίνουμε και το μασουλάμε και το φτύνουμε και γίναμε αυτά.
Μηρυκάζουμε.

Βρισκόμαστε σε σύγχυση.
Βρισκόμαστε σε κατάρρευση.
Βρισκόμαστε σε αμφισβήτηση.
Βρισκόμαστε σε έξαρση.
Βρισκόμαστε σε παράνοια.
Βρισκόμαστε σε ύφεση.
Βρισκόμαστε σε κατάθλιψη.
Βρισκόμαστε σε επανάσταση.
Βρισκόμαστε σε επανάληψη.
Βρισκόμαστε σε όρια.
Βρισκόμαστε σε αρχή απομυθοποίησης.

Του εαυτού. Και θέλουμε πολύ πολύ δρόμο μέχρι την αρχή δημιουργίας.