Ξανά.

Γινόμαστε αυτοί. Μεθοδικά, συνειδητά. Πρώτα ζοριζόμαστε, μετά αναπτύσσουμε μηχανισμούς.

Αυτοί οι μισητοί, οι σιχαμένοι, οι πολυαναφερόμενοι. Ναι αμέ. Μπαίνουμε σε σειρά.
Σκατά στόχοι, σκατά απαιτήσεις. Τίποτα σημαντικό για μας. Όλα σημαντικά γι' αυτούς. Άρα κι εμάς. Αφού γινόμαστε αυτοί. Σκατά για μας. Δανεικά απ' αυτούς. Πλέον πιο δικά μας απ' ότι δικά τους.

Να φύγω. Να θυμηθώ να φύγω. Να θυμηθώ να μην ησυχάσω ποτέ. Να θυμηθώ να μη βρω μια καλή δουλειά. Να θυμηθώ να μη βρω ένα καλό παιδί. Να θυμηθώ να μην είμαι ήρεμη, πρόθυμη, χαρωπή. Μανούλα, δούλα, κυρά, δασκάλα, άνθρωπος. Να φύγω.

Και τα λεφτά σας. Μην τα ξεχάσουμε. Όχι όχι ποτέ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Τα λεφτά μας είναι το χειρότερο. Τα λεφτά μας. Το καλό μας. Η ζωή μας. Η επιβίωσή μας. Πόσο νοιάζεται ο κόσμος; Πόσο μου γυρνάν τα άντερα όταν τους θυμάμαι;

Κι εσύ μωρή, με τις εφηβείες και το pc και τα φουστάνια σου. Δεν γίνεσαι. Έγινες. Ήσουν. Τώρα κλοτσάς που βγαίνεις στην επιφάνεια. Μας τα 'χεις πρήξει κομμάτι.

Σήκω.
Ζώο.
Φύγε.



ps: Αρχίδια άνθρωπος-παιδί καλέ μου.