Post it.

Και περνάμε στα βαρύγδουπα σε μια προσπάθεια να μάθουμε στον εαυτό ότι τα ποστ-ιτ κάνουν καλό στην ψυχική του υγεία και καλά θα κάμει να μάθει να τα χρησιμοποιεί. Ο εαυτός.

Ο ίδιος.

Δεν ξέρω θεωρίες. Και να 'ξερα θα τα 'κανα πουτάνα με ονόματα, αυτά που δεν κατάλαβα, κι αυτά που 'δα στον ύπνο μου.

Όποιος λέει ότι είναι σκιά του εαυτού του είναι ένας κυνικός καφράκος.

Δεν έχουμε αγνή υπόσταση αφού είμαστε συνδυασμός επιρροών.

Δεν θα βρούμε ποτέ τον εαυτό μας γιατί αυτό που 'χουμε στο υπέροχο πράμμα, που κατοικεί στο κρανίο μας, ως (ε)αυτό δεν υφίσταται. Λέω 'γω τώρα, στο περίπου και λοιπά. Κι όποιος πούστης σε λέει ψεύτικο είναι βλάκας που 'χει ορίσει το αληθινό. Κι αν θεωρείς τον εαυτό σου αληθινό είσαι εξίσου. Κι αν σου 'παν κάτι άλλο ρώτησε για τους ορισμούς τους. Σήκω. Φύγε. Και ξαναγύρνα. Όχι ότι έχει σκοπό και νόημα. Απλώς η περαντζάδα σου αλλάζει τον καιρό.

Τι;

Ναι, συγγνώμη. Δεν μου πάνε οι αυθεντίες (κι η αφεντιά στις αφεντιές μου) θα απολογηθώ κι αργότερα.

Είσαι η σκιά που σου δίνουν οι άλλοι και χαίρεσαι. Εγώ δε χαίρομαι. Μου βρωμάω. Και όσο κι αν νομίσω πως κρύβω έναν εμένα κάπου κει στο βάθος τόσο επιστρέφω στη δήλωση που (με περίσσιο κόρδωμα) έκανα παραπάνω.

Δεν ξέρω τι υφίσταται.

Δεν ξέρω πόσες υποστάσεις έχετε εσείς.

Εγώ θα 'χω πολλές από δω και μπρος.

Πούστηδες.