Ρομαντισμός. Εξωτερικευμένος.

σημείωση:
. Να σου σπάσω τα κόκαλα, να σε φιλήσω στο λαιμό
. Να καθίσουμε οκλαδόν, να τα κολλήσουμε ένα ένα
. Θα πονάει
. Λιγότερο από πριν

μπλαρ μπλαρ μπλαρ

Καλησπέρα,

Έχεις ανάγκες.
Έτσι με τα μούτρα σήμερα. Τα σημειώνω εδώ να τα βγάλω απ' το κεφάλι μου.

Έχεις ανάγκες. Πέρα από τις αυτονόητες (σε επίπεδο αντίληψης -βλ. ..νόητες- αλλά όχι πάντα παροχής, αλλά δε θα βρίσω τις κοινωνίες σήμερα) έχεις κι άλλες και είναι σημαντικές. Είθε να διαφωνήσω με γνωστό στίχο και να αποπειραθώ μια συλλογιστική πορεία.

Έχεις ανάγκες, γνωρίζεις κάτι που θέλεις και το εκφράζεις. Είθισται για χάρη του κλισέ να μην γνωρίζεις τι χρειάζεσαι (εδώ ο γνωστός στίχος). Αν όμως εστιάζεις σε αυτό που πιστεύεις πως χρειάζεσαι τότε θα αναγνωρίσεις μόνο αυτό ως απόκτημα ή τουλάχιστον την αξία αυτού. Για να αναγνωρίσεις μια αξία σημαίνει πως λίγο πριν την αναγνώριση έγινε μια ανακεφαλαίωση, μια ανακατάταξη, μια γενικότερη επεξεργασία που σου επέτρεψε να αναγνωρίσεις έπειτα την αξία. Άρα (ναι ίσως προτρέχω αλλά) θα ήταν δόκιμο να πει κανείς ότι δημιούργησες την ανάγκη λίγο πριν αναγνωρίσεις την αξία; Άρα (και ίσως πάω ένα τσικ πιο πέρα) έχεις απόλυτο δίκαιο στο γεγονός ότι ξέρεις πολύ καλά τι χρειάζεσαι και είναι αυτό που θέλεις απλά και μόνο επειδή του έδωσες την αξία που θα ήθελες να έχει και μόνο αυτή μπορείς να αναγνωρίσεις;

Βέβαια κανείς δεν εγγυήθηκε το αποτέλεσμα. Κανείς ποτέ δεν θα το κάνει. Αν πάρουμε ένα σύνολο των πραγμάτων* που προσφέρουν κάτι. Αυτό το κάτι μπορεί να έχει μια άλφα αξία, πάντα εξατομικευμένη και ίσως και με αρνητικό πρόσημο (δεν το αναλύω περαιτέρω αυτό, θα ξημερώσουμε).
Έχουμε ένα υποσύνολο πραγμάτων τα οποία φέρουν ένα θετικό πρόσημο (για συγκεκριμένο πρόσωπο -εσένα ναι-, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής του και λοιποί συγκεκριμένοι παράγοντες). Το πρόσημο αυτό θεωρείται συν γιατί οδηγεί, ας πούμε, το μέσα σου σε μια, ας πούμε, κατάσταση ισορροπίας, αυτοπραγμάτωσης ή ό,τι βολεύει τον καθένα αλλά δεν το ορίζει κανείς συνειδητά.
Έχουμε έναν μαρκαδόρο φωσφοριζέ και χώνουμε ένα ψευτοπρόσημο  (ας πάρουμε μόνο το συν να μην τα κάνουμε πουτάνα) στο ευρύτερο σύνολο πραγμάτων που προσφέρουν κάτι (συν/πλην/άντε παράτα μας κοπελιά). Το ψευτοσύν σημειώνει ό,τι σου κατέβει και θεωρείς αναγκαίο και όταν πρακτικά το αποκτάς σου σκάει στη μάπα το right or wrong σαν απάντηση σε κουίζ.

Κάπου ήθελα να καταλήξω και είναι αυτό: Αν ο μαρκαδόρος δεν πιάσει ποτέ κάτι που βρίσκεται στο υποσύνολο των πραγματικών συν ("πραγματικών".. γελάει ο κόσμος), αλλά ωστόσο κατακτηθεί κάτι από αυτά δεν υπάρχει καμία αναγνώριση και κανένα όφελος.

Και ίσως αυτοαναιρούμαι αλλά αν δεν μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις και πάρεις αυτό που χρειάζεσαι, σου είναι παντελώς άχρηστο αν λίγο πριν ή λίγο μετά δεν θέλησες αυτό που χρειάζεσαι.

*όπου πράγματα βάλε εμπειρίες, αποτελέσματα, ανθρώπους ή ό,τι μετράει τελοσπάντων ως δευτερεύουσα ανάγκη

Φρειδερίκος.

Έχουμε γεμίσει Amélie.
Είμαι απ' αυτούς που αγαπούν την ταινία. Είναι η ταινία που ηρεμεί τα πνεύματα. Το πνεύμα σίγουρα.

Κι εγκλωβιστήκαμε. Έχουμε χωθεί στο πρότυπο. Χωθήκαμε οικειοθελώς στο καλούπι με το κοντό καρέ και τα μεγάλα μάτια. Βγαίνουμε σε κόκκινο και πράσινο. Και είμαστε πολλές. Και έχουμε παραλύσει.

Θα με στεναχωρήσει μια αγαπημένη ταινία. Θα με στεναχωρήσουν κι άλλα αγαπημένα στοιχεία.

Τη σιχαίνομαι τη στιγμή. Τη σιχαίνομαι όσο λίγα πράγματα. Η στιγμή είναι οριακή. Υπήρξαμε μετέωροι. Υπήρξαμε ρευστοί και αποκτήσαμε λέξεις. Μία για συναίσθημα και δύο για κατάσταση. Το πρώτο μας έλειψε. Το δεύτερο το καταπίνουμε και το μασουλάμε και το φτύνουμε και γίναμε αυτά.
Μηρυκάζουμε.

Βρισκόμαστε σε σύγχυση.
Βρισκόμαστε σε κατάρρευση.
Βρισκόμαστε σε αμφισβήτηση.
Βρισκόμαστε σε έξαρση.
Βρισκόμαστε σε παράνοια.
Βρισκόμαστε σε ύφεση.
Βρισκόμαστε σε κατάθλιψη.
Βρισκόμαστε σε επανάσταση.
Βρισκόμαστε σε επανάληψη.
Βρισκόμαστε σε όρια.
Βρισκόμαστε σε αρχή απομυθοποίησης.

Του εαυτού. Και θέλουμε πολύ πολύ δρόμο μέχρι την αρχή δημιουργίας.

Ουπς

Και απαντώ: Ναι. Είμαι άνθρωπος χωρίς όνειρα και στόχους αλλά αν είναι να έχω τέτοια όνειρα και στόχους, καλύτερα να μην είμαι άνθρωπος. (τιλεωπαλιβραδιατικορεπουστημου) 

Έχουμε διάθεση

Την αυτή

Να γίνουμε πολεμοχαρείς..

Κουράζομαι. Και κουράζομαι οικτρά. Στα 23 μου.

Ας πυροβολήσει κάποιος τον σουρεαλισμό στο κεφάλι.
..μην παραλείψουμε.


Να πέφτουν τα στοιχήματα, να πέφτουν τα κεφάλια.
Τικτοκ, τικτοκ. Φήμες λένε δεν θα αντέξουνε πολύ. Στοιχήματα.
Κεφάλια.
Τικτοκ.
Φήμες λένε.

Πρόποση

Είθε να έρθει η στιγμή εκείνη που θα μας εισάγει στην αρχή της εποχής. Είθε η εποχή να περιλαμβάνει μία απλή μεταβολή. Είθε να πάψετε να είστε εγκυκλοπαιδικοί.

Και είναι όρος αυτός. Στην παρούσα φάση αρσενικός.

Τζίμινι

Είμαστε κατηγορίες;

Ποτέ δεν υπήρξε βαθυστόχαστη η αποπάνω αυτής. Είμαστε κατηγορίες. Δυνητικά. Άρα είμαστε.

Το ερώτημα δεν είναι αυτό. Δεν απασχόλησε αυτό. Ούτε υπήρξε φόβος για το τι, για το ποιες, για το που. Αν θεωρήσουμε ότι οι αποπάνω υφίστανται τότε αυτόματα κι αντανακλαστικά, φανερά και πίσωμέροςκεφαλιού/ υποσυνείδητα, ξέρουμε καλά.

Υπάρχει ερώτημα δε, όχι βάναυσο και -αλίμονο- όχι πρωτότυπο. Σε ποια χρονική στιγμή επιλέγουμε να βολευτούμε με αυτές. Σε ποια συνειδησιακή κατάσταση επιλέγουμε να ηρεμήσουμε και να αποδεχτούμε την ορμή για κατηγοριοποίησεις και να εγκαταλείψουμε τον ρομαντισμό.

Εδώ επεξηγώ την τελευταία λέξη που κάπως σαν μεγάλη παπαριά ν' αντιλαλεί σε κεφάλια. Ρομαντισμός: Φοιτητικός, πρώην εφηβικός, ο εξελίξιμος. Το αιώνιο εκπαιδευτικό όνειρο. Η αιώνια ανθρωπιστική ομορφιά. Το βαθύ κι απέραντο (γαλάζιο). Η αξία του ατόμου. Η ιδιαιτερότητα. Η διαφορετικότητα. Η έκθεση που γράψατε στην Γ' Λυκείου.

Υπάρχει ορμή και τάση. Υπάρχει αναταραχή κι αντίδραση. Υπήρξε αλτρουισμός. Θα υπάρξει συμβιβασμός. Μικρές μικρές κατηγορίες σε μικρούς μικρούς ανθρώπους. Κατηγορίες χαρακτηριστικών. Συμπεράσματα ρευστά. Βολικά. Ενδιάμεσα. Είμαστε αλλά δεν είμαστε.

Έχουμε πισινές (όχι πισίνες ηλίθιε). Έχουμε ατού. Έχουμε προσωπικότητα. Φτιάξαμε ελπίδα.

Δεν είναι μεγάλο το ερώτημα. Δεν είναι δύσκολη η σκέψη. Απλά ήταν, βρέθηκε, υπήρξε και ήρθε.

*κρίκετ