Δε μου λείπω. Ήμουν περίεργη τότε.
Τώρα είμαι χειρότερη.
Αλλά είμαι "άλλο τώρα".
Σκατά. Πάω να δώσω.
11/2/11
Τούτα έμειναν drafts και δε θυμάμαι τίποτα.
Δε θυμάμαι τι είχα πάθει αλλά όλο και κάτι ΤΡΟΜΕΡΟ θα ήταν. Όπως είναι πάντα βεβαίως.
Γιατί δε μας βαριόμαστε;
Κι αν μας βαριόμαστε γιατί δε μας αλλάζουμε;
Μας τρομάζει η αλλαγή;
Μας τρομάζει αυτό που είμαστε;
Υπάρχουν στάδια;
Πρόληψη, Διάγνωση, Θεραπεία;
Τίνος;
Των στοιχείων γενικά; Του εαυτού; Των αυτών που βαριόμαστε;
Οπότε,
Τούτο είναι απορία γενικής φύσεως. Απορία που την παίρνεις και την κολλάς όπου σε βολεύει και την προσαρμόζεις όπως σε βολεύει. Γιατί είσαι άνθρωπος με ελεύθερο χρόνο (για σκέψη και δημιουργικότητα, ναι, μαλάκα) και αρέσκεσαι στις θεωρίες, στα τεράστια προβλήματα που μπορείς να δημιουργήσεις και στην πλαστικότητα που μπορείς να επιφέρεις (μάνα μου λεξιλόγιο) στις σκέψεις, στα συναισθήματα (συγκεκριμένος ορισμός δεν υπάρχει σε τούτη την αναφορά, η λέξη μπορεί να παραληφθεί αλλά τη βάζουμε γιατί είναι στο πακέτο, ολοκληρώνει μια εικόνα γλαφυρή και είναι τζάμπα και είμαι άνθρωπος με ελεύθερο χρόνο), στις καταστάσεις.
Όταν το λοιπόν θες (ή θέλει το μυαλουδάκι τελοσπάντων) μπορείς να αλλάξεις ακόμα και τα δεδομένα. Να τα (παρα)μορφώσεις.
Είναι οι ερωτήσεις εκείνες που κάνεις στον εαυτό και τον κοιτάς λοξά (όχι στον καθρέφτη, έλεος) στο δευτερόλεπτο γιατί ξέρεις την απάντηση ή δε θες να απαντήσεις. Που σε φέρνει σε δύσκολη θέση ο εαυτός ο ίδιος ωρέ.
Κι αν απαντήσεις. Έστω πως το βρήκες. Ή πως κούνησες το κεφάλι μια από δω και μια από 'κει και αποκαλύφθηκε ότι γνωρίζεις. Ω ναι!
Πως το βγάζεις παραέξω;
Εκεί πέρα, οι εκείνοι, όλο και κάτι περιμένουν. Όσοι και όποιοι και να 'ναι (και). Γιατί όλο και κάποιους, κάπως, υπολογίζεις.
Θα 'θελα να 'χα την ικανότητα αυτή όπου with a buzz in our ears we play endlessly
