Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας φυσικός που ίσως να μου την έδινε στα νεύρα, ίσως να τον συμπαθούσα επειδή είμαι προκατειλημμένη απέναντι στους φυσικούς, ίσως να μη με νοιάζει ιδιαίτερα.
Έλεγε περίεργα περίπου πράγματα που παραδόξως (μάλλον) καταλάβαινα αλλά ποτέ δεν μπορούσα να αναπαράγω.
Μπλέντερ.
Τα παίρνουμε, τα αλλοιώνουμε, τα προσαρμόζουμε και βγάζουμε συμπεράσματα (γνωστά και ως Οι Μεγάλες Θεωρίες Μικρών Παπαρολόγων)
Όταν δε σε (δηλαδή με) βολεύει ο ορισμός αλλάζεις θεωρία.
Έλεγε ο κύριος Φ. κάτι περί βαρύτητας που δεν είναι γκαραντί δύναμη λέει και έρχονται και σου πασάρουν τη βαρύγδουπη νέα θεωρία της βαρύτητας, τον Αϊνστάιν, κάτι καμπυλότητες του χώρου (άντε και του χρόνου, άντε μαζί, άντε να χαρώ εγώ υποχώρηση), κάτι παπάρια και κάτι μέντολες. (ΣτΣ. μην τυχόν και πάρει κανείς -και στους 2 που διαβάζετε το λέω- αυτά που γράφω στα σοβαρά θα γίνετε ρεζίλι και όχι απαραίτητα μπροστά σε φυσικό)
Μας φούσκωσε και τα μυαλά με τις διαστάσεις ο κύριος Φ. (με γέμιση φαντάσματος, φουντούκι, καραμέλα, ξέφυγα). Εντυπωσιασμός!
Και καταλήγω (φτύσιμο κόρφου) στο ότι δε συμπαθώ τους ορισμούς γιατί, έχοντας μια βαριά βαρεμάρα προς αφομοίωση και μια μεγάλη τάση προς παραποίηση, με μπερδεύουν.
Αλλά δεν είμαι σίγουρη, μπορεί να το δα και στον ύπνο μου.
