maybe

Πόσα διορθώνονται;
Για πόσα αξίζει να μπεις στο εδώλιο;
Ποιοι σε βάζουν;
Γιατί σε βάζουν;

Η πραγματική απορία είναι πόσο σε χρειάζονται αυτοί που θα 'θελες να 'χεις στη ζωή σου; Μήπως το πόσο τους χρειάζεσαι εσύ είναι το πιο βασανιστικό; Κι αν η αγάπη είναι υπέρβαση του εαυτού μας και η ανάγκη άλλη μια ένδειξη του εγωϊσμού, πότε καταλαβαίνεις;

Αν γίνει η γαμημένη η υπόθεση πως ό,τι μας βασανίζει το κάνει γιατί εμείς το αφήνουμε, πόσο τρομακτικός είναι ο έλεγχος που μπορούμε να ασκήσουμε στα συναισθήματά μας; Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε και πόσο αφελείς να αφεθούμε;

Μιλάς για κόμπους στο λαιμό, μιλάς για κλάματα, μιλάς για πρώην όνειρα και νυν μελαγχολίες, μιλάς για τον εαυτό σου, μιλάς για τους γύρω σου, μιλάς για τους άλλους, μιλάς γιατί λυπάσαι, μιλάς γιατί φταις, μιλάς γιατί φταίνε, μιλάς γιατί δεν κλαις, μιλάς για όσα δεν ήρθαν, όσα έφυγαν, όσα δε θα 'ρθουν.

Σκάσε.
Σκάσε και βούλιαξε με μάτια και μύτη ανοιχτά να τα ρουφήξουν όλα.

"Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι"

Ευχαριστώ.

No Return

Με εκτίμηση,
εγώ κι ο εαυτός μου (γένους πάντα αρσενικού).


Πόσα μπορείς να θυσιάσεις για να φας, διόλου αξιοπρεπώς, τα μούτρα σου και να 'χεις την περηφάνια να παραδέχεσαι αργότερα πως σου άξιζε μια τέτοια μαλακία?